අවුරුද්දත් කිට්ටු කිට්ටු. එරබදු මල් පොට්ටු පොට්ටු.

කොහාගේ මිහිරි නාදය ඇසෙන්න පටන් අරන් නම් දැන් සති කීපයක්ම වෙනවා. ඉස්සර අපි පුංචි කාලෙනම් එකෙක් නෙවේ කොහාල කීප දෙනෙක්ම කෑගහනවා. ඒත් දැන් දැන් එක්කෙනයි දෙන්නයි. ඉන්න තැන් නැති වෙන්න ගත්තම එයාලත් කොහේ හරි යන්න ඇති. පොඩි කාලේ අපිත් කොහා එක්ක තරඟෙට කෑගහනවා. ඒ කෑගැසීමත් හරි අමුතු දෙයක්. කොහා ස්වරය උච්ච වෙන විධියට තමා කෑගසන්නේ. අපිත් ඒ විධියටම කෑ ගහන්න ඕන. නැතිනම් එයා සද්දේ නවත් වනවා. කොහොම හරි ඔය කෑගහන විධිය කීප වතාවක් කළාම අපිට නිවැරදිව කොහා අනුකරනය කරන්න පුළුවන් කම තිබුනා. ඕක නම් මොකක්ද ඉස්සර අපේ ලොකුඅප්පච්චිලාගේ ගෙදර හිටිය මොණර එක්කත් මම කෑගහල තියනවා.

යන්තම් පාරේ යන කොට ගහක එරබදු මල් ඉත්තක් පිපිලා තියනවා දැක්කා. දැන් ඉස්සර වගේ එරබදු ගස් දකින්න අඩුයි. ඒවා කපා දාල. වැටවල තිබූ එරබදු ගස් වෙනුවට දැන් කොන්ක්‍රීට් කණු හිටවලා. (ඔය එරබදු මල් නම් ජාලයෙන් ගත්ත එකක්) අපේ ගෙදරත් දැන් දැන් අවුරුද්දට ලෑස්ති වෙනවා. අම්මානම් කැවිලි හදන්න පටන් අරන්. දැන් දවස් කීපයකට කලින් හැම අවුරුද්දෙම කරනවා වගේ අච්චාරුවක් හැදුවා. ඒක දැන්නම් මුට්ටිය පිටින් වහල තැම්බෙනවා. හදපු දවසේ නම් ගේ පුරාම සුවඳයි. ලුණු දෙහි දාලත් දැන් සති කීපයක්. ඒවාත් දැන් නම් කන්න පුළුවන් ගානට ඇවිත් ඇති. මේ පොස්ට් එක ලියන 11 වෙනිදා රෑ නම් මුංකැවුම් හදනවා. දැනුත් මේ කැවුම් සුවඳ ගේ පුරා පැතිරෙනවා. පළ කරන අද දවසේ අතිරස හදන්න සියල්ල සූදානම්. අම්මගේ හොඳම වට්ටෝරුව අලුවා. ඒක නම් හදන්නේ පරණ අවුරුද්ද දවසේ උදේම හෝ අද රෑ. 

ඉස්සර ඉඳන්ම අම්මට මේවා හදන්න අපිත් උදවු කරනවා. කිතුල් පැණි නැතිනම් කැවිලි හදන්න හකුරු වතුර දමා උණු කර පැණි සාදා ගන්නවා. ඒකට හකුරු කැබලි වලට කපන්න නම් හැමදාම බාර ගන්නේ මම තමා. දානයක් නම් අම්මා කලින්ම කියනවා ඔවා කටේ තියනවා එහෙම නෙවේ කියල. ඉතින් අපිත් හරි බයයිනේ පවු සිද්ධ වෙයි කියල. ඒ නිසා වැරදිලාවත් කන්නේ නම් නෑ. හැබැයි කෑල්ලක් අරන් තියා ගන්නවා පස්සේ කන්න. පසු කාලීනව නම් අපි වංගෙඩියේ පිටි කොටන්නත් අම්මට උදවු කළා. නංගි පිටි හලන්න උදවු කළා. මට නම් කවදාවත් පෙනේරයෙන් ඔය පිටි හලන වැඩේ හරියට කරන්න අමාරුයි. ඇත්තම කීවොත් කරන්න පුළුවන්. ඒත් සාමාන්‍ය කෙනෙක්ට යනවා වගේ දෙගුණයකටත් වඩා වෙලාව යනවා. වෙන අවුරුදු වල අම්මා හදන තවත් රසවත් කෑමක් වැලි තලප. ඒත් මේ පාර නම් හදන්න බෑ කීවා. අම්මටත් දැන් කැවිලි හදන්න ඉස්සර වගේ වෙහෙසෙන්න බෑ. ඒ දවස්වල අපි ඉස්කෝලේ යන කාලේ අපේ අම්මා එක්ක කැවිලි හදන්න අපේ අත්තම්මාත් එකතු වෙනවා. අත්තම්මාට අම්මට වඩා ගොඩක් කැවිලි වර්ග හදන්න පුළුවන්. අනික බොහෝ කැවිලි වල නියම පදම ඉක්මනින් ගන්න අත්තම්මා හරිම දක්‍ෂයි. අපේ කලින් මියගිය අත්තම්මා (අප්පච්චිගේ මව) කැවිලි සැදීමේදී පවුලේ හැමදෙනාටම වඩා දක්‍ෂ කෙනෙක් කියා කියනවා. ඒත් අවාසනාවට මට ඒ අත්තම්මා උයන කෑම කන්න වාසනාව තිබුනේ නෑ. මා ඉපදෙන විටත් ඇය මෙලොව හැර ගිහින්. කතාව ටිකක් මාතෘකාවෙන් පැන්නා වගේ නේ.

කුස්සිය පැත්තේ ඔය වැඩ යන අතරතුර බිත්ති වල තීන්ත ගාන එක බිම පොලිෂ් කරන එක වගේ වැඩ අප්පච්චියි මායි මල්ලියි අතින් තමා වෙන්නේ. කොහොමත් අපේ ගෙදර ඒ වැඩ කරන්න අපි දක්‍ෂයි. දැන් නම් මට තනියම වගේ ඒ වැඩ කරන්න වෙලා. කොහොමත් දැන් ඉස්සර තරම් බිත්ති වල කුණු ගෑවෙන්නේ නැ. ඒ නිසාම නිතර තීන්ත ගානන ඕනත් නෑ. සෝදා පිස දැමීම විතරයි මේ පාර කලේ.

වෙනදා වගේම ගේ අවට පිරිසිදු කිරීම මෙවර මට කරන්න නම් පුළුවන් උනේ නෑ. ඒත් අප්පච්චි ඒ ටික තනියම කරල. දැන් දැන් රතිඤඤා එහෙමත් පත්තු කරන්න පටන් අරන්. ඒක නම් ඉස්සරට වඩා වැඩියි වගේ. අපි පොඩි කාලේ තිබුනට වඩා වෙනස් විවිධ වර්ගයේ ගිනිකෙලි නිෂ්පාදන දැන් දකින්න පුළුවන්. 

කැවිලි වර්ග ගත්තත් දැන් බොහොදෙනා අවුරුද්දට ගෙවල් වල කැවිලි හදනවා දැන් අඩුයි. ගොඩක් කැවිලි ගේන්නේ කඩෙන්. දැන් අය කැවිලි හදන්න දන්නේ නැතුවාද මන්දා. අපේ සිංහල කෑම වර්ග අවුරුදු මේසයට එනවාත් අඩුයි. කවුම් වර්ගයක් දෙකක්, කිරිබත් හා විදේශිය කැවිලි වර්ග රැසක් තමා දැන් අවුරුදු මේසේ තියෙන්නේ. ඒත් තාම කෙසෙල් ඇවරිය නම් වෙනසක් නෑ. ඒ කාලේ අපි කෙසෙල් වත්තෙන් කපා ගන්න නැතිනම් තියන තැනකින් කෙසෙල් කැනක් මිළදිගෙන වලේ දමා දුම් ගසා ඉදවන ආකාරය තාම එදා වගේම මතක් වෙනවා. ඇළ අයිනේ ලන්දෙන් කපා ගන්නා කැප්පෙටියා නම් කොළ වර්ගය මත කෙසෙල් ඇවරි තබා එම කොළ වලින්ම වසා තහඩුවක් වැනි යමක් පස් නොවැටෙන්නට තබා වල වසා පසෙකින් සිදුරු කළ මුට්ටියක් දමා ඒ තුලින් උදේ සවස දුම් පිඹින්නේ අපිම තමයි. එසේ ඉදවාගත් කෙසෙල් වල අමුතු නාසය පිනා යන සුවඳක් හමනවා. දැන් නම් කරන්නේ කඩෙන් ගේන කෙසෙල් අවුරුදු මේසයට හා නෑ හිතවතුන්ගේ ගෙවල් වලට ගෙන යන එකයි.

අවුරුද්ද ලංවෙන කොට මම ඒ කාලේ භූමිතෙල් වෙඩිල්ලක් හදනවා. සවස් වරුවේ ඕක පත්තු කරන්න ගත්තොත් රෑ වෙනකොට ඇඟ පුරාම බූමිතෙල් ගඳ. අම්මා ඇවිත් කෑගහන විට තමා ඇඟ සොදාගන්න මතක් වෙන්නේ. මෙවර මගේ සොයුරියගේ දරුවාට පෙන්වන්න බූමිතෙල් වෙඩිල්ලක් හදන්න හිතුවත් උණ බම්බුවක් සොයාගන්න පුළුවන් උනේ නෑ. තිබුන එකම කෑල්ලත් අවුරුදු උත්සවයට ගෙන ගියානේ. 

තවත් ඔය වගේ අවුරුදු කාලේ කරන බොහෝ දෙ මතක් කරන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ අතරින් බොහොමයක් දැන් අපට අමතකව ගිහින්. ඇතැම් දේ කරන්න අවශ්‍ය දේ සොයා ගන්න අපහසුයි.

ඔය මොන දේ උනත් අපේ රටේ තවමත් අවුරුද්දේ සතුට මිනිසුන් බෙදා ගන්නවා. පරණ තරහ අමතක කර සමගි වෙනවා. නවීන කෑම වර්ග හෝ නෑ හිතවතුන්ට බෙදනවා. පරණ දෙවල් නැති නිසා කණගාටුවක් ඇතත්, මෙලෙසින් හෝ අවුරුද්ද ඉතිරිවීම ගැන නම් හිතට සතුටුයි.

සැමට උදාවන අළුත් අවුරුද්ද සාමය සතුට සපිරුන සුභ අළුත් අවුරුද්දක් වේවා..!!!

ප/ලි

මගේ අවුරුද්ද ගැන පොස්ට් එකක් පසුව දාන්නම්.