සමුගන්නම්.....

කලින් දවසේ රෑ ඇද හැලෙන්න ගත්ත වැස්ස තාම නැවතී නැති හැඩයි. කැඩුන වැහි පීල්ලකින් වතුර වැටෙනා ශබ්දය ඇසෙන විටත් උපදින්නේ මහ කම්මැලි කියාගන්න බැරි දුකක් වැනි සිතිවිල්ලක්. මම කොට්ටය ලඟින්ම ඇති ෆෝන් එක දෙස ආයෙම බැලුවා. අලුතින් මිස් කෝල් එකක් SMS එකක් නැති බව බලන්නත් හිත දෙන්නේම නෑ. නිකමට වගේ ෆෝන් එකේ වෙලාව බැලුවා 

හ්ම්ම්ම් 8.30ත් වෙලා. හොඳටම නින්ද ගියේ රෑ නින්දක් නොගියනනිසාම වෙන්න ඇති. රෑ පුරාම ඇඳේ පෙරලෙමින් සිටියා මිස නින්ද ගියේම නෑ වගේ. පාන්දර 4 ටත් වෙලාව බැලුවා මට හොඳටම මතකයි. මීට අවුරුද්දකට කලින් අතීතයට මම නොදැනීම ඇදී ගියා. ඒ දවස්වල මම හිටියේ පාවෙන පුළුන් රොදක් වගේ. හිතට කිසිම සිතිවිල්ලක් නැතිව ආයෙම එහෙම ඉන්න ඇතිනම්. ඒ දවස්වල රෑ නවය වෙනකොට ඕෆ් කර මේසය උඩින් තියන ෆෝන් එක ආයේ ඕන කරන්නේ පසුදින උදේ. සමහර දවස්වල ගෙදරින් යන්නේ නැතිනම් ඕන් කරන්නේම නෑ. සමහර විට යාළුවෝ ගෙදරට කෝල් කරල මොකද බන් ෆෝන් ඕෆ් කරන් ඉන්නේ මම දැන් කීයේ ඉඳන්ද උඹට ගන්නේ කීවම තමා මතක් වෙන්නේ ෆෝන් එක ඕන කරන්න අමතක වෙලා කියා.

ඒත් සියල්ල වෙනස් උනේ ඔයා මගේ ජීවිතේට ඇතුල් උනාට පස්සෙයි. වෙනදා රෑ නවයට ඕෆ් වෙන ෆෝන් එක පසුගිය අවුරුද්ද පුරාම රෑ දවල් නැතිව ඕන එකේමයි තිබුනේ. රෑ මැදත් ඔයා එවන SMS කියෙව්වේ හරිම සතුටින්. කොතරම් නිදි මතේ සිටියත් මහරෑ ඔයා කෝල් කලත් මම ආන්සර් කරන්න නැගිටින්නේ කිසිම ලෝබ කමක් නැතිවයි. කෝල් එක ඉවර උනත් ෆෝන් එක තවත් විනාඩි පහක්වත් කනේ තියන් ඉන්නේ ඔයා ඇත්තටම තියලද දන්නේ නැති නිසා. මම දන්නවා ඔයා ඒ දවස්වල සද්ද නැතිව විනාඩි පහක් විතර ඉඳලත් හලෝ... ඔයා නිදිද කියා අහනවා කියා......

එහෙත් පහුගිය මාස දෙක පුරාම ටිකෙන් ටික ඔයා කතා කරන එක, SMS එවන එක අඩු වෙන්න ගත්තම මගේ හිත ටිකෙන් ටික අඬන්න ගත්ත බව ඔයා දන්නේ නැතුව ඇති. සමහර විට දන්නවත් ඇති. ඒත් නොදන්නවා වගේ ඉන්නවා ඇති.

දැන් සතියක ඉඳන් තමා ඔයා මට කතා කරන්නෙම නැත්තේ. හැමදාම පුරුද්දට උදේම SMS ඇවිත් ඇතිද බැලුවත් දැන්නම් හිත දන්නවා ඔයාගෙන් ආයේ මැසේජ් එන්නේ නෑ කියා. ඒත් මගේ අසරණ හිතට මම ඒක කොහොමද තේරුම් කරන්නේ.

මම හිතන්නේ ඔයාගේ ෆෝන් එක හැම විටම ඕෆ් කරන් ඉන්නේ මම කතා කරන නිසා වෙන්න ඇති. ඔයා දවසකට සැරයක් වත් ඕක ඔන් කරල බලන්නේ නැතිද? එහෙම නැතිනම් පසුගිය දවස් පුරාම මම එවූ මැසේජ් කියවන්නේ නැතිවම මකල දැම්මද?

ආයම හිත ඒ දවස් වලට ඇදී යනවා. අපි වැස්ස දවසේ පොඩි කුඩයක් යටින් වැස්සෙන් බේරෙන්න දඟලපු හැටි මෙච්චර ඉක්මනට කොහොමද අමතක කලේ. එදත් අද වගේම වැස්ස දවසක් නේද? මතකද අපි මොඩයෝ වගේ වැස්ස දවසක අයිස්ක්‍රීම් කෑවා. අන්තිමට උණ හෙම්බිරිස්සාව හැදිල සතියක්ම ඇඳේ ඉන්නත් උනානේ. ඒත් හැම වෙලේම කතා කල නිසා කිසිම පාළුවක් තිබුනේ නෑ. පණ්ඩිත කමට බේත් කීව හැටි....

එක් වරම ඇසුනු අකුණු හඬින් සිතිවිලි ලොකය මොහොතකට බිඳ වැටුනා. වැස්ස ආයෙම වැඩි වෙන්න වගේ. ජනේලයේ බීරලු අතරින් කාමරේට එන හිරිකඩ ඇඟේ වදින්නේ නැතත් සීතලෙන් වෙව්ලනවා. රස්නෙට කෝපි එකක් බීවනම් හරි. ඒත් නැගිටින්න හිත දෙන්නේම නෑ. ඇස් යටින් කඳුළු ඇවිත් කියා මම දන්නවා. ඒත් පිස දාන්න හිතෙන්නේ නෑ. පිස දැම්මත් ආයෙම එයි.

වෙලාව නවයත් වෙලා. මම කවදාවත් මෙච්චර වෙලා ඇඳේ ඉන්නේ නෑ. දැන් නම් නැගිටලා කුස්සියට යන්න වෙලාව හරි. ඒත් ඇස් දෙක අම්මාගෙන් හංගා ගන්නේ කොහොමද? වෙන මොනව හරි හිතන්න ඕනි......

ඒත් හිතට ඔයා හැර වෙන කිසිවක් එන්නේම නැද්ද? 

ඒ ගමන නම් වැස්ස ටිකක් අඩු වෙන බවක් පේනවා. සුළඟත් අඩු නිසාද කොහේද ටිකක් නිහඬ බවක් පරිසරයේ ඇති වෙලා. ඒත් හිතේ නම් කිසිම නිහඬ පවක් නෑ. තේරුම් ගන්න බැරි සිතිවිලි රැසක් එකක් පරයමින් අනික නැගිටන්න හදනවා වගේ. මට ඒ දවස්වල යාළුවෝ කී දේවල් ආයෙම මතක් වෙනවා. මම ටිකක් වත් ඒ ගැන සිතුවානම්. මම ඒ දවස්වල හිතුවේ ඔයා මිස වෙන කවුරුත් මගේ ලෝකේ නෑ කියා. යාළුවෝ දැක්කේ ඉරිසියා කාරයින් ටිකක් කියලයි. ඒත් දැන් නම් මට එයාලට මහුණ දිල කතා කරන්නත් බෑ වගේ. ඒත් මම දන්නවා එයාල කවදාවත් මාව අත් හරින්නේ නැති බව. 

දැන් නම් අවුවක් වැටිලා වෙන්න ඕනි. ජනේලයෙන් කාමරයට එළිය හොඳට වැටෙන්නේ. වෙනදා නම් වැහැල අවුව පායන විට මම හරිම ආසයි මිදුලට ගිහින් ඒ දිහා බලන් ඉන්න. ඒත් මට දැන් නම් හිතෙන්නේ ආයෙම තදින් වහිනවානම් හොඳයි කියා. එහෙම නම් කාමරේට වෙලා ඇඳේම ගුලි වෙලා ඉන්න තිබුනා. ඒත් මට හිතෙන කිසිම දෙයක් වෙන්නේ නැත්තේ ඇයිද මන්දා. මම පායයි කියා ඉන්න දවසට වහිනවා. වැස්සොත් හොඳයි කියා හිතෙන දවසට පායනවා. බස් එකේ යන්න ගියොත් බස් එක නෑ. මම නම් ගෙවන්නේ ලොකු පවක් වෙන්න ඇති කියා මට දැන් හිතෙන වාර අනන්තයි.

නැවතත් මම ෆෝන් එකේ වෙලාව බැලුවේ වෙලාව බලන්න ඕනි නිසාම නොවේ. මට නොදැනීම මිස් කෝල් එකක් තිබුනොත්. නැතිනම් මැසේජ් එකක්. ඒත් ස්ක්‍රීන් එක නිහඬයි. ෆෝන් එක පොලවේ ගසා අඩන්න තරමි හිතයි. ඒත් අම්මලා අහන ප්‍රශ්න වලට මොකක්ද මම ඊට පස්සේ දෙන උත්තරේ.

වෙලාව නවයයි තිහත් වෙලා. ඉස්සර නම් මම නවයයි තිහ වෙනකොට හරියටම බස් එකේ. ඒ දවස්වල පාරේ යනකොට ගස්වල ලස්සනට මල් පිපිලා තිබුනා. තාම ඒවා තියනවාද දන්නේනෑ. දැන් මාසයක් දෙකක් සිට මට ඒවා කිසිවත් තිබුන බවක් මතක නෑ. ඇවිද්දේ යන්ත්‍රයක් වගේ. දැන් නම් ඇවිද්න්න කකුල් පණ නෑ කියල හිතෙන්නේ. මට ආයේ කවදාවත් ඇඳෙන් නැගිටින්න බැරි වෙයි කියා හිතෙනවා. කිසිම අසනීපයක් නැතිව ඇයි එහෙම හිතෙන්නේ..

ලොකූ...

නැගිටින්නේ නැද්ද ළමයා අද?

දැන් කීයල වෙලාව...

අම්මාගේ හඬින් මගේ සිතිවිලි ලෝකය බිඳුනා.

ඉක්මනට ඇස් දෙක පිසගෙන කුස්සියට යන්න ඕනි. කාමරේට එන්න කලින්...

---මීළඟ කොටසින් හමුවෙමු--