සොඳුරු හමුවක්............

උදේම ජංගම දුරකථනය නාද වන්නට විය. මොන කරදරයක්ද සිතමින්ම දුරකථනය අතට ගත්තේ.

හෙලෝ ගුඩ් මෝර්නින්...

හෙලෝ...හෙලෝ...පිළිතුරක් නැත. ඒත් ඒපැත්තෙන් සද්ද ගෝෂා ඇහෙන්නේ කතා කරන කෙනා මාව උදේම රවටනවාද? උදේ පාන්දර තරහ ගන්නේ නැතිව නිහඬවම දුරකථනය විසන්ධි කළෙමි. 

පසුදින දවල් නැවතත් එවැනිම ඇමතුමක්. ම්ම් 111** ඔව් ඒ නොම්මරේම වෙන්න ඕන. කවුද මේ මට මෙහෙම කරන කෙනා. මම කලින්දා වගේම ඇමතුම විසන්ධි කළෙමි.

නැවත දින කීපයකින් ආ ඇමතුමක් සියල්ල වෙනස් කරන බවත් දැනෙන්නට විය.

හෙලෝ....

ආ හෙලෝ කොහොමද? මේ මම ලමයෝ...

මොහොතකට හදවත නැවතුනාදෝ මට දැනුනේ. ඇත්තටම ඔයාද?

ඇයි ඔයාට විශ්වාස නැද්ද?

නෑ එහෙම නෑ. මට අදහාගන්න බැරුව ගියා.

මේ ඒක නෙවේ වැඩිය කතා කරන්න බෑ. හෙට එන්නකෝ අනේ ලමයෝ මාව හමුවෙන්න. මම හෙට උදේට එන්න තැනක් කියන්නම්.. එනවා නේද? ඇය ලයාන්විත හඬින් පවසයි..

හොඳයි මම එනවා. බලන් ඉන්නම් උදේ කතා කරනකල්.

එහෙනම් තියනවා බායි......

බායි....කිව්වාද කියවුනාද මට මතක නැත. ජංගමේ අතකින් ගෙන විනාඩි කීපයක් සමහර විට පැයක් විතර මම එහෙමම ඉන්න ඇති..

පසු දින නිවාඩු දවසක් වුවත් උදේම අවදිවී බලා සිටියේ ඇමතුමක් එනතුරුය. මේක බොරුවක්ද? කවුරුත් මාව රවටනවාද? ටිකෙන් ටික වේලාව ගතවෙද්දී මට නොසිතුනා නම් නොවේ. ඒත් ඒත් පලවෙනි රිං එකටම ආන්සර් කලේ කොහොමද කියන්න මට තාම බැරිය. 

හෙලෝ මම අර පාරේ මල් ගස් පේළිය ළඟට උදේ 10ට එන්නම්. ඔයාට හොයාගන්න ලේසි වෙන්න රෝස පාට ටීෂර්ට් එකක් ඇඳන් එන්නම්. ඔයා එන්නේ කොහොමද?

මම ඉතින් පුරුදු විධියට බයික් එකේ එන්නම්. ..

හා නම්බර් එක කියන්නකෝ බයික් එකේ...

****** හරිනේ..

හරි එහෙනම් මම තියන්නම් ලමයා..

හොඳයි එහෙනම් පරෙස්සමෙන්. බුදු සරණයි..

ඔයාටත්..

මම ඇඳ ගත්තේ කොහොමද කියා මට මතකම නැත. ඒත් වෙනදාට වඩා ඒ සඳහා බොහෝ වේලාවක් ගතවූ බවනම් දැනුනා. කොණ්ඩෙම කීපාරක් පීරන්න ඇතිද? පර්ෆියුම් වැඩි උනාද මන්දා...

මෙච්චර පීරුව කොණ්ඩේ හෙල්මට් එකට අවුල් වෙන බව මතක් උනේ බයික් එකේ යතුර අතට ගන්න වේලාවේ. 

අම්මා මම නුවර ගිහින් එන්නම්. යාළුවෙක් එනවා කීවා. අම්මාට ප්‍රශ්නයක් නොතියාම මම අවසර ගත්තේ. හොඳයි පුතේ පරෙස්සමෙන්. ඒ ඉතින් කවදත් පුරුදු ආශීර්වාදෙනේ.

මම ඇය හඳුනාගෙන ටික කලක් වුවත් අප හමුවන්නේ පළමු වරටයි. තනිකම පිරි සිතට සහනයක් ගෙනාවේ ඇයයි. අද ඇය මා හමුවනවා....

පාරේ දෙපස ගස් වල කවදාවත් නොදුටු ලස්සන මල් පිපිලා තියෙන්නේ. මේවා වෙනදත් තිබුනද?

උදේ පිපුන මල් සුවඳ නාසය පුරා විඳින මට එය දැනුනේ ආත්මය සිඹිනා සුවඳක් ලෙසයි...

පාර අයිනේ නිවසක පිපුන රෝස මල් දෙකක් මද සුළඟේ එකිනෙක වැළඳ ගන්නේ කොතරම් ආදරෙන්ද. මේවා මීට කලින් මේ පාරේ තිබුනාද මට මතක නැත..

කුරුළු ගී හඬ බයිසිකලයේ එන්ජිමේ ගොර ගොර නද අභිබවා හෙල්මට් එකත් සිදුරු කරන් ඇවිත් වෙන්න ඕන මගේ කන් වලට ඇතුල් වෙන්නේ. වෙනදා නම් මට ඇසෙන්නේ බයිසිකලයේත් අනෙක් වාහන වලත් ඒන්ජින් වලින් නැගෙන රළු හඬ හා කරච්චලයක් වන නලා හඬ පමණි. ඒත් අද ඒ හඬ සියල්ල ගොළු වී ගිහින්. ඒ වෙනුවට කුරුළු ගීත, සුළඟ මුමුනන ගීත, පාරේ යන මිනිසුන්ගේ සුමිහිරි වදන්.. මේවා හදිස්සියේ කොහොමද මෙහාට ආවේ..

ඕනෑවටත් වඩා කලින් ගෙදරින් ආවත් නොදැනීම බයික් එකේ වේගය වැඩිවෙනවා. මගේ සිත අද මට අයිති නෑ වගේ. මේ හැමදාම පුරුදු බයික් එක හෙමින් ගෙන යන්න බැරි ඇයි..

අන්තිමට කරන්නම බැරි තැන විනාඩි කීපයක් බයික් එක පාර අයිනේ නවතා නිදහසේ හුස්මක් ගෙන සිත සැහැල්ලු කර ගතිමි. ආයෙම දැන් නම් පරෙස්සමෙන් පදිනවා සිතාගෙන සෙමින් ගමන ආරම්භ කලෙමි.

අහසේ වළා කුලක් පාවී යයි. එයින් වැස්සක් එන් එකක් නම් හිතන්න කොහෙත්ම ඉඩක් නෑ.

ඒත් මට වික්ටර් රත්නායකගේ හිත මිතුරු සුළඟ ළඟ එන වැහි වලාවට කියන්...අද නොපැමිණ අන් දිනයක වැසි රැගෙන එන ලෙසින් සිංදුව මිමිනෙන්නට විය...

අවසානයේ ඈ පැවසූ වෙලාවටම මල් ගස් පේළය ළඟ බයික් එක නතර කළෙමි..

රෝස පැහැ ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසී මිහිබට සුරඟනක් මෙන් බංකුවේ වාඩිවී සිටින්නේ ඇයම විය යුතුය. 

මා බයික් එකෙන් බැස හෙල්මට් එක ගලවන විටම බයික් එකේ අංකය බලා නැවත මාදෙස බැලු ඇගේ මුහුනේ ඇතිවූ සතුට...

ඒ සොඳුරු මුව මත කෝපි මල් පොකුරක් පිපී දිලෙන්නට විය..

ප/ලි

(තවත් කොටසක් හෙට)